vier lange maanden

Hoewel ik denk dat niemand meer het blog leest, voelde ik vanavond een onbedwingbare behoefte om even iets melden.

Donderdag is het vier maanden geleden dat Alex deze aarde heeft verlaten. De eerste weken heb ik en ook de kinderen in een roes geleefd. Alsof het nog niet helemaal doordrong. Dat was natuurlijk niet zo maar het gemis was nog niet zo heftig. Iemand is immers wel eens vaker even weg. In plaats van minder werd het verdriet en het gemis dus alleen maar meer.

We hebben de zomervakantie met elkaar doorgebracht, dat was goed en fijn. Ik prijs me gelukkig dat ik samen met Alex een mooi gezin heb gekregen, we zorgen goed voor elkaar. En dat er lieve kleinkinderen zijn. Zij bieden mij veel afleiding. We praten veel met elkaar over pappa en opa. Dagelijks komt hij voor in onze gesprekken, zeker nu de kleinkinderen een grote stap maken in hun ontwikkeling, drie zijn er naar de brugklas en de jongste naar groep 3 en David, hij mist zijn opa en heeft een soort altaartje in zijn kamer compleet met Ajax sjaal. Ieder uur van de dag is Alex in mijn gedachten. Het liefst denk ik aan hem zoals hij was in onze goede tijden. Toen er nog geen sprake was van pijn, ziekte en aftakeling maar hij flamboyant en energiek was. Helaas dringt het beeld van hem zoals hij de laatste maanden was, zich regelmatig aan mij op. Ik vind het moeilijk te verteren dat hij zo heeft moeten lijden. Hij wilde zo graag nog een poosje blijven, we zouden toch samen oud worden?

Nooit heb ik geweten dat verdriet zoveel pijn kan doen. Soms zou ik een rouwband om mijn arm willen doen, zodat iedereen kan zien dat ik verdriet heb. Dat ik niet steeds het gevoel hoef te hebben dat ik "door" moet. Ik wil het leven graag weer omarmen maar mijn armen hangen voorlopig als bij een lappenpop slap langs mijn lijf ...

Wat ik ook niet wist is dat de aandacht en zorg van de kinderen, familie en vrienden zo troostend is. Wij allemaal hebben elkaar zo hard nodig ...