Een week, twee jaar

Gisteren was het precies twee jaar geleden dat bij Alex werd geconstateerd dat hij heel ernstig ziek was. Wat volgde heb ik gedeeld via dit blog.

Gisteren was het precies een week geleden dat wij met heel veel mensen voorgoed afscheid hebben genomen van Alex.

Deze week was onwerkelijk. Alsof ik in een roes leefde en Alex ieder moment weer zou kunnen binnenstappen. Niet ziek en zwak maar energiek en vitaal en vooral breed lachend. Het besef dat dit nooit meer zal gebeuren valt me zwaar. Langzaam maar zeker, iedere dag een beetje, dringt dit besef tot me door.

De eerste nachten na zijn overlijden sliep ik nog in de waakmodus van de laatste vijf maanden. Later sliep ik iets vaster maar werd ik bezocht door akelige dromen, gewoon nachtmerries. Gelukkig heb ik vannacht Alex in mijn droom gezien zoals hij voor zijn ziekte was en ik me hem het liefst wil herinneren. Zoals ik ook graag wil dat jullie hem herinneren.

Het dagelijks leven dient zich weer aan. Het trieste nieuws verspreidde zich snel en de overheidsinstanties werken nu sneller dan we doorgaans van hen gewend zijn. Ik word geacht de draad weer op te pakken en moet van alles regelen waar ik eigenlijk nog geen zin in heb. Toch doe ik het in de wetenschap dat het ritme van de dag mij houvast biedt om verder te gaan. Ik weet dat het me lukt want ik voel me gedragen door mijn naasten, mijn vrienden en buren. In de afgelopen week was er bezoek, veel belangstelling via telefoon en whatsapp en nog steeds veel kaarten maar ook gedeelde maaltijden en een pannetje soep van mijn lieve buurvrouw. Ik heb Alex beloofd 'goed' te blijven leven. Dat gaat me lukken!