Bijna ...

De laatste uurtjes van 2018 tikken weg. Soms heb je van die jaren dat je blij bent dat het er bijna weer op zit en je vol goede moed aan een nieuw jaar wilt beginnen. Dit jaar heb ik meer het gevoel dat ik wel in de wijzers van de Grote Klok zou willen klimmen om de tijd te verhinderen door te tikken.

In ieder geval kan je er niet omheen dat dit een periode van reflectie en overpeinzingen is. Dat geldt niet alleen voor ons maar voor iedereen. Dat verbindt ons, allemaal zijn we een beetje anders nu.

Wij hebben er vandaag alvast gezamenlijk met de kinderen en kleinkinderen een oliebollen-festijn van gemaakt. Het deeg wilde niet zo best rijzen maar het was er niet minder gezellig om en ze smaakten voortreffelijk. Dat dan weer wel. Verder was de taakverdeling niet meer zoals het was. Alex heeft nog wel een keertje een paar bolletjes in het vet laten glijden maar meer dan dat lukt helaas niet meer. Gek, hoe gemakkelijk dit alweer normaal is geworden. Allemaal waren we blij dat hij er bij kon zijn, De laatste weken is dat heel moeilijk voorspelbaar. Soms is hij 's morgens al zo verschrikkelijk moe en futloos dat rechtop zitten al teveel is. Meestal blijft dit dan de rest van de dag zo. Daarbij komt de immobiliteit van zijn linkerarm, waardoor hij veel hulp nodig heeft. Met één arm is het lastig om je aan te kleden en ook het eten wordt lastig als je je vork alleen nog maar rechts kan vasthouden en uiteraard niet meer met mes en vork kunt eten. De pijn is met een indrukwekkende cocktail van medicijnen redelijk onder controle te houden maar we zien uit naar 4 januari als de zenuwblokkade wordt aangebracht.

Om de energie goed te verdelen, zullen we morgen overdag heel rustig aan doen, opdat we samen met de kinderen het oude jaar kunnen uitluiden en het nieuwe hoopvol welkom heten.

Alex en ik zullen aan jullie denken. Aan alle mensen die het afgelopen jaar samen met ons zorgen en vrees hebben gedeeld en alle mensen waarmee we nieuwe mooie herinneringen hebben gecreëerd.