VU

Nous avons vu le Vu ...

Deze week hebben we dagelijks een bezoek gebracht aan het VUmc met als hoogtepunt vandaag toen mochten we 's ochtends om 8 uur aantreden en 's middags om 15.30 uur. Ik hoef niet uit te leggen dat we enigszins gesloopt zijn.

Allereerst moest het linkeroog regelmatig gecontroleerd worden of het hoornvlies wel voldoende vlot aan het genezen was en nog belangrijker, zich niet uitbreidde. Bij de KNO-arts waren we voor de giga neusbloedingen. Dat viel gelukkig erg mee. Eigenlijk is daar niets anders aan de hand dan geïrriteerd slijmvlies in de neus. Het slijmvlies was zich al aan het herstellen en met regelmatig een dot vaseline zal dit euvel wel verholpen worden. Het was een bijzonder prettige ervaring om nu eens bij een specialist te komen en te horen dat er niets bijzonders aan de hand is.

Meestal krijgen we te horen dat men onder de indruk is van het dossier. Zo ook vandaag bij de pijnpoli. De eerste anesthesioloog nam uitgebreid de tijd om de pijnklachten van Alex te onderzoeken en het krachtverlies in zijn linkerhand te meten. Vervolgens kwam de supervisor binnen en vertelde eveneens onder de indruk te zijn van wat hij in het medisch dossier van Alex had gelezen. Er werd meteen een echo gemaakt en de zenuwen welke verantwoordelijk zijn voor de pijnklachten gelokaliseerd. De dokters waren, ondanks het feit dat Alex zelf de pijn een beetje bagatelliseerde, er kennelijk van overtuigd dat hij toch wel heel veel pijn moet hebben. Vanwege het gebruik van clopidogrel, een medicijn dat Alex sinds begin van dit jaar als bloedverdunner gebruikt, kon de behandeling nu niet plaatsvinden. Dat kan pas nadat hij tenminste 5 dagen is gestopt met dit medicijn. De behandeling staat nu gepland op 3 januari.

Soms zijn we heel erg moe van alles. Soms zijn we heel verdrietig maar soms komen er ook tranen van ontroering. De twee artsen vanmorgen in de pijnpoli waren zo buitengewoon empathisch en zorgzaam dat ik in ieder geval moeite had mijn tranen te bedwingen. Alex is erg verzwakt en opstaan uit een stoel kost hem veel inspanning. De jongste arts tilde hem zo liefdevol uit zijn stoel terwijl hij zei dat hij wel kon voelen dat Alex erg sterk was geweest, dat voelde hij aan de rechterarm van Alex. De moeite die de oudste arts deed om uit te leggen hoe zeer ze hun best zouden doen om de pijn te laten afnemen voor nu en in de toekomst, raakte ons.

Maar niet alleen artsen. Er zijn gelukkig heel veel lieve mensen die veel belangstelling tonen, met ons meeleven en het samen met ons mogelijk maken om veel mooie herinneringen te maken. Daarvoor zijn we erg dankbaar. Ook daarvan schieten ons soms de tranen in de ogen.