The day before ...

Na zaterdag is het met de vermoeidheid niet veel beter gegaan. Alex heeft veel geslapen. Een paar uurtjes per dag op. Iedere dag hebben we geprobeerd even naar buiten te gaan. De ene dag lukte iets beter dan de andere. Gisteren hebben we de rolstoel getest. Het was natuurlijk even wennen voor zowel Alex als voor mij. Het besef dat we zonder, niet veel verder komen dan van de voordeur naar de auto, hielp ons snel alle schroom te overwinnen.

Van ons voornemen om deze dagen te gebruiken om flink wat conditie op te doen is niet veel terecht gekomen. Ook de "gezonde groenten-shakes"vonden geen aftrek.

Wat wel heel fijn was, is de niet aflatende stroom van lieve en meelevende berichtjes, telefoontje, kaarten en bloemen. Net als de afgesproken maar soms ook onverwachtse bezoekjes. Juist nu we niet zo goed uit de voeten kunnen, doet dit ons erg goed en biedt het prettige afleiding.

Morgens staat het eerste infuus met pembroluzimab op het programma. Gelukkig hoeven we pas om 13.00 uur in het ziekenhuis te zijn, zodat Alex eerst kan uitslapen (en ik ook)!