Heen en weer

De dag begint voor Alex met het maken van een röntgenfoto om te zien of de long zich ontplooid heeft en het vocht tussen de vliezen voldoende gereduceerd is om te talken.

Gelukkig blijkt dit het geval. Hoe laat het talken zal plaatsvinden is niet bekend.

Om 13.00 uur staat het gesprek met dokter Niemeyer gepland. Marsha en Judith gaan mee. Wij hebben 13.00 uur afgesproken omdat vandaag de nieuwe vaatwasser geïnstalleerd wordt. De oude heeft het begeven. Vorige week hebben wij hem besteld en afgesproken dat het apparaat tussen half 10 en half 11 geleverd gaat worden. Voor de zekerheid bel ik de leverancier om 9 uur vast op of het allemaal gaat lukken. Nou nee dus. Helaas krijg ik dat antwoord niet onmiddellijk maar pas om half 12 grrrrr. Aangezien ik 's middags bij het gesprek met dokter Niemeyer wil zijn, wordt de vaatwasser morgen geleverd.

We zijn allemaal gespannen voor het gesprek. De opname deze week en de enorme hoeveelheid pleuravocht heeft ons danig ongerust gemaakt. Uit de scans blijkt dat de tumor sinds 25 mei wel iets is gegroeid maar niet buiten verwachting veel. 1.5 cm. Enkele lympheklieren zijn ook wat gegroeid. De reden van het vocht is zeer vermoedelijk een kleine uitzaaiing op het longvlies.

Verder geeft de petscan verder nergens uitzaaiingen aan. Botten, lever en bijnieren zijn schoon.

In principe staat niets de behandeling met pembrolizumab in de weg behalve de dexamethason. Zodra dit medicijn is afgebouwd tot max. 1.5 mg per dag kan gestart worden met het toedienen van het "wondermiddel".

Alex zijn conditie en zijn bloedwaarden zijn ook nog steeds zodanig dat deelname aan het studieonderzoek niet te belastend zijn.

Na het gesprek wordt door de drain het talkpoeder gevolgd door een zoutoplossing tussen het longvlies en het borstvlies ingebracht. De drain wordt verwijderd en de wond wordt verbonden. Na een halfuurtje rusten is de ontslagbrief gereed en mogen wij naar huis!

Heerlijk, de zon schijnt en onder de parasol is het goed toeven. Alex voelt zich prima!

Tijdens het eten, wordt hij wel wat vermoeider. Niet geheel onbegrijpelijk na deze enerverende dag. Maar als hij even wil gaan liggen, blijkt het verband op zijn rug, evenals zijn overhemd, doorweekt te zijn. Terwijl hij toch even gaat liggen en onmiddellijk in een diepe slaap valt, bel ik het ziekenhuis. Op de afdeling is geen arts meer aanwezig dus zullen we worden aangemeld bij de spoedeisende hulp.

Na een half uur diepe slaap haasten we ons naar de spoedeisende hulp waar we inderdaad al zijn aangemeld. Het is kwart over zeven. We worden door een verpleegkundige naar een kamertje gebracht. Daarna gebeurt er helemaal niets. Alex valt in slaap op een klapstoel. Er is niemand, er komt niemand en we lijken als het ware opgesloten tussen sluisdeuren. Het lijkt er op dat we vergeten zijn dus ga ik toch ergens mijn gezicht laten zien. Enfin, niet veel later komt er een internist naar de lekkage kijken. Weer gebeurt er een lange tijd niets dus haal ik om half 10 dezelfde truc uit en weer komt vrijwel direct daarna de verpleegkundige melden dat na overleg met de longarts is gebleken dat de lekkage geen kwaad kan en wordt de wond opnieuw, veel beter, verbonden.

Doodmoe zijn we maar we mogen wel naar huis. Morgen kunnen we de verjaardag mee vieren van onze oudste kleindochter Julia die 10 jaar wordt!!