Pinksteren

Het is nu afwachten hoe de cellen in de petrischaaltjes zullen verkleuren. Het schijnt dat dit een manier van onderzoeken is, met kleuring. In elk geval lijkt er verder weinig te zullen gebeuren maar staat er weer een lang weekend voor de deur. Wij vragen of Alex thuis niet verder mag wachten op de uitslagen. De schatten van de verpleging van het Slotervaart gaan zelfs mee in ons voorstel om af te wijken van de gebruikelijke 24-uurs verlofregeling en wij mogen het hele Pinksterweekend naar huis, mits we ons zondagmiddag even melden.

Wij zijn daar heel blij mee. Wat hebben we het hard nodig om even dicht tegen elkaar aan te kruipen.

Alex krijgt steeds meer spraak terug. De woordensalade is allengs beter te begrijpen. Wel is zijn gehoor nog heel matig en is hij onvast. Een ding tegelijk doen, is het devies. Voor een druk mannetje als Alex valt dat niet mee. Helaas moet hij dat bekopen met een lelijke val op de straattegels. Ik begrijp nu waarom de dokter mij verzekerde dat ik Alex niet alleen thuis mag laten.

We genieten van het weekend en brengen veel tijd door met de kinderen en kleinkinderen. Samen gaan we naar het strand. We voelen ons klein en nietig ten opzichte van de krachtige zee maar voelen ons ook dankbaar. Hoeveel jaren hebben we al kunnen genieten van de eindeloze golfslag? Van de gestaag opkrullende golven totdat er witte schuimkoppen op verschijnen, eindeloos lang? Het zachte zand dat net s als het leven. Als je het vast wilt houden in je hand, glipt het tussen je vingers weg ...