Dokter Mies heeft vrij

De schok van de verschrikkelijke nieuwe werkelijkheid dreunt bij ons allemaal nog lang na. Toch blijken we vrijwel onmiddellijk vastberaden om voor Alex de beste hulp te zoeken die maar denkbaar is.

Marsha, Judith, Stefanie en ik bijten ons vast in alle informatie die we maar kunnen vinden, overtuigd als we zijn dat Alex op een zeker moment ook beseft wat er aan de hand is en alles in de strijd zal werpen om er bovenop te komen.

Daar aan voorafgaand zal eerst duidelijk moeten worden om wat voor soort tumor het gaat. Inmiddels weten we van klein-cellig en niet klein-cellig. Ook is ons duidelijk dat er bij de niet kleincellige tumoren ook weer verschillende soorten zijn. Om vast te stellen welk type kanker Alex zijn lichaam aan het verwoesten is, moet er een stukje weefsel worden onderzocht.

Helaas is dokter Mies vrij. Aangezien Alex op de afdeling neurologie verblijft, hebben wij nog geen andere longartsen gezien. Het is dus een verrassing als er plotseling een dokter in de kamer staat die aan Alex en mij gaat uitleggen dat er een biopt genomen moeten worden.

Hij legt ons uit dat de tumor zich bovenin de linkerlong bevindt. Daarna vertelt hij dat hij van plan is om via een bronchoscopie het hapje weefsel te bemachtigen. Hij vertelt ons ook dat dit in het AvL gebeurt onder geleide van echoscopie. Die apparatuur is niet hiertoe aanwezig in het Slotervaart. Gezien de plaats van de tumor zal het "blind"prikken een hachelijke onderneming zijn. Wij twijfelen geen moment en gaan er van uit dat de behandeling in het AvL zal plaatsvinden. Bij opname hadden wij immers al direct aangegeven daarheen te willen.

Nou daar hadden wij ons toch even lelijk in vergist. Wij waren nu in het Slotervaart en in het AvL zou een wachtlijst zijn waardoor we pas over 2 of 3 weken aan de beurt zouden zijn.

Eigenlijk hadden we dus geen keus. Alex kon vanwege zijn slechthorendheid als gevolg van het drukkende hersenvocht nauwelijks iets verstaan van het gesprek. Hij zag alleen dat er stoom uit mijn oren kwam ....

We hebben aangegeven even te willen nadenken en zijn naar beneden gegaan. Na een kwartiertje ging mijn telefoon en werd ons gevraagd terug naar de kamer te gaan. Daar stond de longarts. Enigszins triomfantelijk vertelde hij dat hij even met de radioloog had gesproken en dat geprobeerd zou worden om onder geleide van een scan de tumor aan te prikken en direct uit de tumor weefsel weg te halen voor onderzoek. Uiteraard zaten hier ook risico's aan maar de kans om goed bruikbaar weefsel veilig te stellen was oneindig veel groter.